Podstawowym założeniem metody TENS jest pobudzanie zakończeń nerwów czuciowych impulsami prądu, przepływającymi przez skórę i spowodowanie zahamowania przewodzenia pobudzeń bólowych zależnych od stanów patologicznych, a także wywoływanie reakcji przeciwbólowej poprzez stymulowanie wydzielania naturalnie występujących w organizmie substancji przeciwbólowych – opioidów endogennych. TENS jest jedną z najpopularniejszych metod fizykoterapii oraz niefarmakologicznego i nieinwazyjnego leczenia dolegliwości bólowych.

Określenie TENS odnosi się do grupy prądów impulsowych niskiej częstotliwości, o zastosowaniu przeciwbólowym (neuromodulacyjnym, znieczulającym).

Prąd dostarczany jest z jednego lub większej liczby obwodów prądu. Jest to prąd impulsowy niskiej częstotliwości (najczęściej w granicach od około 1 do około 130 impulsów na sekundę, 1–130 Hz). Impulsy są bardzo krótkie (najczęściej od około 0,1 do około 0,4 milisekundy, 100–400 µs). Prąd może płynąć w jednym kierunku (prąd jednofazowy, unipolarny, jednokierunkowy) lub w dwóch kierunkach (prąd dwufazowy, bipolarny, dwukierunkowy), a impulsy mogą mieć różne kształty.